YAY it's Monday! Newsletter #27

Wie je was, was logisch. Wie je nu bent, is jouw keuze.

De maandag staat voor de start van je week en mijn missie is om deze KRACHTIG te starten. Deze newsletter is er om jou, en de mensen om je heen: in je bedrijf of thuis, eraan te herinneren dat JIJzelf verantwoordelijk bent voor die YAY!
Iedere week breng ik jou een stukje van mij, om jou dichterbij jouw YAY te brengen.

Wie je was, was logisch. Wie je nu bent, is jouw keuze.

We doen allemaal dingen die ooit hielpen, maar nu in de weg zitten:

  • Je zegt ‘ja’ terwijl je ‘nee’ bedoelt. 

  • Je blijft vechten om je gelijk. 

  • Je stelt je afhankelijk op — of juist extreem onafhankelijk. 

  • Je spreekt je niet uit.

  • Of schiet juist snel in de verdediging.

Dat zijn patronen. Vaak ooit ontstaan om je te beschermen. Sommige helpen je. Andere houden je klein.

 

Waar komt dat vandaan?

Je bent niet blanco. Je komt ergens vandaan. Misschien werkte iedereen thuis altijd keihard — en doe jij dat nu ook, om waardevol te zijn. Of was er juist altijd geldstress — en wil jij nu koste wat kost financieel vrij zijn. Of hoorde jij er vroeger niet echt bij — en doe je nu alles om aansluiting te vinden. Die reflexen? Niet raar. Die zijn gevormd. Door wat je meemaakte. En je lichaam weet dat nog.

Een knoop in je buik bij een gesprek? Dichtklappen bij kritiek? Dat is je systeem dat iets herkent. Geen drama. Wel data. Je brein wil je beschermen — en dat doet het op z’n oerinstinctieve best, zelfs als je allang geen zesjarige meer bent die z’n beurt niet durfde te nemen in de kring. 😉

 

Oké, en nu?

Geen excuus. Wél inzicht. Je gedrag komt ergens vandaan — gezin, rol, plek. Wat je toen leerde, werkte toen. Maar je hoeft het nu niet meer klakkeloos te herhalen. Vaak reageert je lijf op oude spanning en schiet je in een automatische overlevingsmodus: pleasen, terugtrekken, overcompenseren. Of vluchten in werk, eten, drinken, sporten. Dingen die je ooit veilig lieten voelen, maar je (nu) niet helpen.  Een nieuwe situatie voelt misschien als vroeger, maar is iets nieuws — en dat geeft je een keuzemoment. Niet op de automatische piloot reageren, maar bewust bepalen hoe jij nu wil handelen. 

Hoe doe je dat?

  • Check je lijf. Krijg je spanning bij feedback? Je lijf reageert op iets ouds — geen zwakte, maar een seintje.

  • Vraag door. Waar ken ik dit van? Wie keek er vroeger zo? Wie moest ik toen beschermen? Voorbeeld: deed jij altijd extra je best om iemand trots te maken? Dan is jouw perfectionisme misschien eigenlijk een roep om erkenning. Of: werd boosheid vroeger niet getolereerd? Dan slik jij nu je frustratie in.

  • Zie het patroon. Zwijg jij steeds als je grenzen voelt? Of schiet je juist in de aanval voordat iemand überhaupt iets kan zeggen? Dat kan een oud beschermingsmechanisme zijn — als niemand je kan raken, hoef je jezelf ook niet te laten zien. Vraag: wat voorkomt dit gedrag? Wat zou ik nodig hebben om iets anders te doen?

 

Winnaars duiken dieper. 

Denk je: ja dit weet ik van mezelf, al van alles geprobeerd en toch voel je nog steeds die knoop? Dan is het geen kwestie van harder duwen (vermannen en doorgaan), maar van eerlijk en diep durven kijken. Geen quick fix, maar een proces van bewustwording, nieuwe keuzes maken en jezelf onder ogen komen. Dat kost tijd — of beter gezegd: het vraagt aandacht. En ja, dat is ongemakkelijk. Maar als je stopt met wegkijken en écht durft te voelen wat er zit, komt er pas echt beweging. Dáár begint je doorbraak — en die maakt uiteindelijk alles lichter, scherper en sneller.

 

✍️Opdracht

Hoe leef jij je verleden, vandaag?

1) Herken een patroon
Denk aan iets dat je stoort bij jezelf.
Bijvoorbeeld:

  • Je wilt altijd aardig gevonden worden

  • Je durft geen hulp te vragen

  • Je overwerkt jezelf keer op keer

  • Je klapt dicht bij kritiek

2) Voelen

Waar in je lichaam voel je spanning? Hoe lang duurt het? 

3) Stel jezelf 1 van deze vragen:

  • Waar ken ik dit gevoel van?

  • Wie leerde mij dat dit “veilig” was?

  • Als ik dit patroon niet meer hoefde te volgen — wat zou er dan vrijkomen?

En dat hoeft niet altijd terug naar je ‘kleine ik’ van zeven jaar oud. Het kan ook ontstaan zijn in je puberteit, eerste baan, relatie of een ervaring die je toen niet kon verwerken.

4) Schrijf 1 actie voor deze week
Niet: “ik ga nooit meer pleasen.”
Wel: “Ik ga deze week één keer niet ‘ja’ zeggen als ik ‘nee’ voel.”

En vergeet niet: het doel is niet meteen ander gedrag, maar beter zicht op jezelf.

Wie je was, reist met je mee. Maar jij kiest vandaag welk gedrag je meeneemt — en wat je laat liggen. Zelfkennis is geen therapie, het is leiderschap. 

YAY it’s Monday! 🚀

Ik erger me vaak aan mensen die klagen over hun gedrag, maar niks veranderen. “Ik moet echt eens…” — maar doen ho maar. Als je het écht wil, waarom zet je dan geen stap? Duw je even door. Tot ik mezelf er deze week op betrapte. Want ergens, diep vanbinnen, zit ook een klein meisje in mij. Hier is Rachelle, +/- 7 jaar oud. Ik had een heerlijke jeugd. We gingen al jong op skivakantie – dat was in die tijd best bijzonder. Maar ik vond het vreselijk. Hele dagen in m’n eentje in een klasje met een Duitstalige skileraar en klasje. Papa en mama ver weg. Ik voelde me alleen veilig als zij dichtbij waren. Toch deden we het. Die piste af. Brok in de keel, buikpijn, angst en alles wat erbij hoorde – maar ik ging. Later vertrok ik voor mijn studie naar de VS. Verhuisde naar Amsterdam. Ging werken, ruilde banen, veranderde van stad, van richting. Iedere keer met hetzelfde patroon: eerst knikkende knieën… en dan toch springen. Maar altijd even: “Papa? Mama? Jullie vinden dit goed hè? Jullie zijn trots hè?” En het liefst ook een knuffel erbij. Nee ik was allang geen 7 meer, maar dan kon ik weer door. Dan kom je op het punt dat de echte volwassenheid zich aandient. Je bent zelf ouders geworden, je maakt keuzes samen met je partner. Ik koos ervoor om te ondernemen. Alleen. Want ik wilde dat. En dan sta je ineens voor je eigen pistes. Nieuwe kansen, scherpe bochten, keuzes die alleen jij kunt maken. Waar zeg je ja tegen? Waar zeg je keihard nee? En vooral: durf je op jezelf te vertrouwen? Iemand herinnerde mij deze week aan je “kleine ik” – die nog steeds in je zit, maar we (on)bewust vergeten of negeren. Toen herkende ik dit stuk van mezelf in mijn dochter Pippa. Vol bravoure, lef, enthousiasme. Niet bang voor een beetje uitdaging. Maar tegelijk: zó’n behoefte aan onze geborgenheid als ouders. En toen dacht ik: misschien gaat het daar wel over. Ik sta weer voor een piste, rationeel weet ik hoe ik naar beneden moet gaan en toch sta ik daar met die knoop in mijn maag. Vermannen werkt tot een bepaald punt, wil je daar voorbij en houd je toch iets tegen? Grote kans dat je een “behoefte” uit je verleden negeert (omdat je hier “iets” van vindt – althans ik deed dat). Je kunt ook gaan èn iets eng vinden èn voeden met iets wat jou helpt om nog krachtiger die piste af te gaan: bij mij is dat pap en mam. Punt.  Die neem ik bewust mee in mijn “pistes” omdat mij dat helpt en voor jullie: you do you! #yayitsmonday

Meer van dit? Volg mij op Instagram | Linked-in of neem een kijkje op de website.