De maandag staat voor de start van je week en mijn missie is om deze KRACHTIG te starten. Deze newsletter is er om jou, en de mensen om je heen: in je bedrijf of thuis, eraan te herinneren dat JIJzelf verantwoordelijk bent voor die YAY!

Iedere week breng ik jou een stukje van mij, om jou dichterbij jouw YAY te brengen.

Als het leven je naait. Pak ‘n schaar.

Soms is het één klein ding dat misloopt—een klant die afzegt, je laptop die crasht, of die ene meeting waar je je best op had gedaan en nul respons op kreeg. En ineens... is alles kl*te. Niet alleen dat ene project dat mislukt, maar ook je inbox ontploft, je collega laat je vallen in een overleg, je kind is ziek en je telefoon klettert op de grond. Alles lijkt tegelijk mis te gaan, je roept eerst nog semi grappig “Murphy’s law” maar dan lijkt het alsof daadwerkelijk alles tegenzit en je vraagt je af waar je het nog voor doet. Troost of relativering helpt niet, want jij ziet het gewoon echt even niet meer. 😵‍💫

Je brein drukt op paniek: jij gelooft het.

Wat hier gebeurt, is eigenlijk heel logisch. Je brein is niet gebouwd voor moderne complexiteit, maar voor overleven. Als er iets misgaat, activeert je amygdala—de alarmcentrale van je brein. ⚠️ Die kan geen onderscheid maken tussen een mislukt project en een levensbedreigende aanval. Dus hij gooit je in overlevingsstand: je hartslag versnelt, je lichaam spant zich aan, je gedachten vernauwen. Alles wordt zwart-wit: veilig of onveilig, goed of slecht. Dat komt doordat je brein in crisismodus alleen nog focust op het detecteren van dreiging.

Evolutionair gezien was dit logisch: in de oertijd moest je razendsnel reageren bij gevaar—twijfelen kon je leven kosten. Daarom filtert je brein in stress alles wat onduidelijk is weg, en zet het je prefrontale cortex—die normaal nadenkt en nuance aanbrengt—op een laag pitje. Het gevolg? Je blijft hangen in dreigingsmodus, want zonder nuance en relativering ziet je brein alleen maar méér gevaar. Zo houd je onbewust je stressreactie in stand. 👍️ 

Je zit niet vast. Je denkt vast.

Je kunt pas relativeren als je brein zich veilig voelt 🧘 —en dat is het niet. Alles in jou staat op scherp. Emoties nemen het stuur over, nuance verdwijnt. Zelfs huilen of schreeuwen helpt vaak niet meer. Zeker niet als je al te lang bent doorgegaan zonder pauze, en het alleen maar hebt weggeduwd.

Hoe kom je hier dan uit? Nou, niet met alleen affirmaties of ‘dankbaarheid’. Wel door verantwoordelijkheid nemen voor je staat. Jij bént niet je emoties—je bént degene die beslist wat je nu doet. 💪

Zo klim je weer uit die mentale modder.

Gebruik dit simpele 5-stappenplan:

1. Voel het. Erken dat je er nu even helemaal in zit. 😤 Laat die gedachten toe: "Het komt nooit meer goed" of "Alles is vervloekt."

2. Onderzoek. Kijk er écht naar: is dat eigenlijk wel waar? Alles of nooit? Dat is best extreem. Weet je dit 100% zeker?

3. Zoek licht. Wat gaat er ondanks alles toch wél goed? Misschien klein, maar wel echt.

4. Relativeer. Zie zakelijke tegenslag als onderdeel van het spel. Niet persoonlijk. Je hebt eerder iets opgebouwd of succes geboekt—dus waarom zou dat nu ineens onmogelijk zijn? Sport idem: je wint, je verliest. Nieuw spel, nieuwe kans. Soms voelt tegenslag persoonlijk, alsof het jou als mens aantast (bijv. verlies van dierbare of gezondheid). Juist dan helpt het om terug te gaan naar één vraag: wat kan ik wél beïnvloeden? Ook als het geen spel is, kun je wél kiezen hoe je ermee omgaat. Je bent niet je emotie. Emoties komen en gaan: jouw acties bepaal je nog altijd zelf. 

5. Claim regie. Kijk naar de feiten. Niet naar het verhaal in je hoofd. Neem eigenaarschap: “Dit is hoe ik me voel, en ik bepaal wat ik nu doe.” Stel jezelf die ene vraag: Wat wil ik creëren, ondanks deze toestand?

En dan: actie 🔥 . Vanuit je antwoord op stap 5 zet je een stap richting wat voor jou belangrijk is—ook al voel je je nog niet 'klaar'. In beweging komen betekent niet dat je je emoties negeert. Het betekent dat je ruimte maakt om te ademen, zonder te verdwalen in je hoofd 🤯 . Gedachten zijn geen feiten. Je hoeft ze niet te geloven. Dus: stap eruit, beweeg bewust. Bel iemand. Ga hardlopen. Zet muziek aan. Doe iets met je handen. Afleiding is geen ontsnapping—het is een manier om ruimte te creëren zodat jij weer kunt kiezen. Eén stap is alweer één verder. Om jezelf te herinneren: ik leef, ik kies, ik beweeg. 👣 

✍️ Opdracht

Tot je nek in je mentale “modder”? Schrijf op:

• Wat was het beginpunt van dit "het leven naait me" gevoel?

• Wat geloofde ik op dat moment over mezelf / de situatie?

• Wat weet ik (als ik eerlijk ben) óók dat waar is?

• Wat kan ik nu doen, ondanks hoe ik me voel?

Zet die ene stap.
Gun jezelf daarna een mini-viering.
Niet omdat het ‘goed’ gaat.

🏎️ Maar omdat je weer aan het stuur zit!

YAY it’s Monday! 🚀

Meer van dit? Volg mij op Instagram | Linked-in of neem een kijkje op de website.